Test sandwich wykorzystywany jest w diagnostyce laboratoryjnej. Przyłączenie znakowanych cząsteczek połączone z detekcją (np. metodą ELISA, czy chemiluminescencji) stanowi trzon badań laboratoryjnych. W niniejszym poście w sposób obrazkowy chciałam wyjaśnić zasadę testu typu sandwich z wykorzystaniem cząstek paramagnetycznych.
Zerknijmy zatem co dzieje się podczas wykonywania badania z użyciem testu typu sandwich.
Test sandwich – faza pierwsza
Pierwsza faza to dodanie znakowanego przeciwciała lub antygenu – w zależności co chcemy wykryć. Jeśli naszym celem jest wykrycie antygenu – dodajemy znakowane przeciwciało, jeśli chcemy oznaczyć przeciwciała – dodajemy znakowany antygen. Do znakowania stosuje się np. biotynę (testy ROCHE) czy też ester akrydyny (testy ABBOTT, SIEMENS).
Wykrywanie antygenu przykład: w teście służącym do wykrywania antygenu powierzchniowego wirusa zapalenia typu B wykorzystuje się przeciwciała skierowane przeciwko temu antygenowi.
Wykrywanie przeciwciał przykład: do wykrywania przeciwciał przeciwko wirusowi zapalenia typu B wykorzystuje się znakowany antygen.
Test sandwich – faza druga
W przypadku omawianego przeze mnie testu – cząsteczki paramagnetyczne połączone z przeciwciałem łączą się z kompleksem antygen-przeciwciało znakowane. W ten sposób powstaje sandwich – “kanapka”, czyli kompleks cząstka paramagnetyczna – przeciwciało – antygen – przeciwciało znakowane. Istnieje wiele różnych modyfikacji tego testu np. w metodzie ELISA zamiast cząsteczek paramagnetycznych stosuje się opłaszczone przeciwciałami płytki. Reakcje przeprowadza się w określonej temperaturze i czasie.
Faza trzecia – wypłukiwanie
Kolejnym etapem jest wypłukiwanie niezwiązanych z cząsteczkami paramagnetycznymi antygenów oraz znakowanych przeciwciał. Do kuwety reakcyjnej przystawia się magnes. Następnie z użyciem odpowiednich buforów wypłukuje się niezwiązane antygeny i znakowane przeciwciała. W kuwecie pozostaje tylko to, co nas interesuje czyli kompleksy cząstka paramagnetyczna – przeciwciało – antygen – przeciwciało znakowane.
Faza czwarta – detekcja
Ostatni etap to detekcja interesującego nas analitu. Np. w metodzie chemiluminescencji dodaje się zasadę i kwas, powodując w ten sposób reakcję chemiluminescencyjną. Poprzez pomiar emisji świetlnej wylicza się stężenie określonego analitu. W tym teście im więcej kompleksów (kanapek) tym większa jest emisja światła, a co za tym idzie stężenie analitu również rośnie.
Treści które mogą Cię zainteresować:
Zastrzeżenie: Treści umieszczone na stronie fremitus.pl służą celom informacyjnym i edukacyjnym. Nie stanowią one porady medycznej, nie zastępują indywidualnej porady medycznej udzielanej przez lekarza. Informacje zawarte na stronie nie mogą być podstawą stawiania diagnozy i leczenia pacjenta – w tym celu należy skontaktować się z lekarzem.